İNSANLAR NEDEN BÖYLE?

İNSANLAR NEDEN BÖYLE ?

Biz kızken içmeye giderdik
Çoğu kez oğlanları kesmeye
Bazen sadece gezmeye giderdik
Denizde yüzmeye, pikniğe
Hiç durmadan gitmek isterdik bilmediğimiz yerlere.
Erken gelen sonbahardı tek düşmanımız, kışın müjdecisi diye.

Aynı denizde yıkanırdık her sabah
Aynı kaldırımlardı ayağımızın altında aşınan
Hep aynı şeyleri yerken her sabah başka sofralarda
Her sabah gördüğüm yüzler soldular bir anda.
Sormak geldi sustuysam da o anda
Biz nasıl böyle olduk bir anda?

Aynı güneşti rengimi aldığım
Akşamın prensi aydı ilhamını paylaştığım
Hep aynı kum ayaklarımla dalaşan
Hep aynı lakırdı tüm dillerde dolaşan
Hep aynı yüzler tek bir yüzde
Hep aynı tat her içişimde
İyi desem ben aldanırım
Hiç göstermediğim yanım
Her an benimle
Söyle bana “o aynı insan şimdi nerde?”

İnsanoğlu eşsiz bir senfoniydi nefesleri yetseydi keşke
Mutluluğu kolaylaştırmanın binlerce yolundan birinin
Anahtarı bende olmalıydı
Bir deniz ki sadece bana ait olmalıydı
İçine girdi miydi insan hiç çıkmadan uyumalıydı sakince.

Ölüm geriye saymaksa semavi dinlerde
O hep kaçardı biz üzerine gittikçe
Nihayet kaybolurdu biz başa dönünce
Bil bakalım sonumuz nerde, nasıl duracağız bunca kin ve öfkeyle.

Hep aynı bayrak dalgalanır durur kalesinde, rüzgarın nefesiyle
Naziktir, incedir, yıkılmaz olduğu yerde
Tek sen mi incesin kağıt gibi, tül gibi göstermezsin kimselere
Tek bir sözün dağıtır beni olduğum yerde.
O aynı bayrak dalgalanır durur kalesinde, rüzgarın nefesiyle.

Elin oğlu kıymetli der dururdun ince bir sitemle
Öyle san sen, öyle olmaz, öyle durur elin dilinde
Hatırlamak için içersin, unutmak tek bir kelime
Vazgeçmedim senden
Bunu bil
Böyle anlat
Beni
Herkese.
Ben böyleyim
Gidemiyorum kolay kolay
Başka denizlere.