NEFES

NEFES

Aksini söylersin
Ama gün gelir
Sen de gidersin
Herkes gibi
Bazen bir kuş gibi
Uçarsın bir anda
Geniş kanatlarınla
Arkana bakmadan
Bir başına
Gökyüzü senin nasıl olsa
Sitem sevmez kanatlarını okşarken rüzgar
Bir şehirden ötekine göçersin
Korkum gerçeğim olur
Ürpertir düşüncesi beni
Özgür kanatların yağmur çeker
Akar gözyaşlarım
Islatır toprağı
Toprak çeker.
Gökyüzü seninse
Karaları sahiplenirim
Gülüyle dikeniyle
Hayat ele verir beni
Yargılarım kendimi
Dünyanın hiçliğini anlarım yokluğunda.
Keşke bağlasaymışım kanatlarını sen uyurken
Gönülsüz ruhunu baş tacım ederdim
İstesen de istemesen de
Nefes aldığım sürece.

Sonunda seni seveni bulursun
Bir gün bir yerde
Bilirim sen de seversin
Alçakgönüllü insanların memleketinde
Nefes nefese varırsın yazgının gölgesine
Uzak diyarlar varmış kısmetinde
Uzun adamlar yaşarlarmış
Peri mağaralarının içinde
Çekermişsin onları kendine
Yadırgamadan severmişsin
Kendi köşkünde

Nefesini öperim
Sana hissettirmeden
Yokluğunda bile.
Uyku kokar ağzın
Sen bilmezsin ruhun gezinir diyar diyar
Rehavet bir ata binmiş
Gözkapaklarına sinmiş
Tahtında beni büyülermiş fark ettirmeden

Nefesini severim
Baharı müjdeler kibar soluğuyla
Derinlerde bir yerde sıcak geçecek yazın habercisi
Sanki uzun ve soğuk kış gecelerine çok var der gibi

Nefesini sevdiğim
Soğuk esen yel gibidir bazen
Korkarım fırtınaya dönüşmesinden
Korkarım sessizliğin ortasındaki fısıltısından
Korkarım bir başkası olarak uykundan uyanıp
Doğan yeni günle beni de hepten unutuvermenden
Ben senden çok uzaklardayken.