BEN BİLİRİM

BEN BİLİRİM

Sen bilmezsin
Ben bilirim
Sen duymazsın
Ben durmadan konuşurum seninle içimden,
Derinlerde kalmış köşemden.
Sanırsın hayat bana güzel
Sanırsın ben uçabilirim kanatlarım olmadan
Sanırsın ben yaşayabilirim senden sonra
Yaşadığını duymadan.

Arayışını benimle sınırlandırmadığını
Üzülerek,
Nefes aldığına
Çalışabildiğine
Sevinerek
Bakarım uzaktan
Ve benim bir parçamın sende olduğunu
Sen bilmezsin
Tek ben bilirim

Tek ben bilirim
Benden sonra
Evlendiğini,
Eğlendiğini,
Akşamları birkaç kadeh içtiğini
Yoksa neşelenemediğini,
Her sabahkinin aynı
Huysuzluk illetinin hala devam ettiğini.

Yaşadım ben
Sen yaşadın diye
Varım ben
Sen varsın diye
Ne yapalım kaderimizmiş böyle
Çocuksuzuz diye
Sanırlar ki rahatız böyle
Evlatlarını kurban veren bir ülkede
Nasıl rahat olur insan söyle!

Çekip gitmek gerek
Gidip de dönmemek gerek
Gökleri yükselten’e bir kerecik yakarmak gerek
Dertleri bir de O’na açmak gerek

Geride bir mektup bırakmıştım
Çekmecenin kenarına sıkışmış beklemekte
Yıllar yıllar geçmiş üzerinden
Zamanın zamanı gelmiş, hislerimi açmam gerek

Zamanı geldi sebeplerimi bilmenin
Zamanı geldi kapalı gönlümü açmanın
Zamanı geldi içimdekileri ortalığa saçmanın
Zamanı geldi sessiz ve suskun kalbimin taşıdığı ağırlığı atmanın.

Sen yorul bundan sonra
Sen üzül benden sonra
Sen tüken
Ben bittim nasıl olsa.

Pişman oluyorum bir anda
Anılar eziyor anları
Ah’larım soluyor bir anda.
Hepsi bir yana
Sen bir yana.
İki mutlu son çok gelir bir anda
Sen mutlu ol
Bundan sonra.
Varoluşumuz hata olamaz
İnanmalıyız buna.