NE ANLARIM BEN?

NE ANLARIM BEN?

Uzun uzun hakkını vererek tesellisiz acı çekmediysem
Ne anlarım ben kederle yoğrulmaktan?
Azar azar evrene kendimi aklamayı bırakmaktan vazgeçmediysem
Ne anlarım ben mutluluktan?
Seni unutmak için inanılmaz bir çaba içine giriyor ama bir türlü başaramıyorsam
Ne anlarım ben yaşamaktan?
Elimden geldiği kadar “seni” sevmenin ölçüsünü(bu kısım bir solukta okunmalıydı) fazla kaçırmıyorsam
Ne anlarım ben sık sık greve giden aşktan?
Ne yaparsam yapayım ama er ya da geç hayatımın merdivenlerinin en üst basamağındaki güzel manzaralı adı “yalnızlık” olan kral’a çıkacağını bilmiyorsam adımlarımın
Ne anlarım ben insan doğasından, maneviyattan?
Arkamda, bir Akdeniz Limanı’ndan mendil sallayan iyi insanlar bırakmadıysam
Ne anlarım ben gurbetten, ayrılıktan?
Tüm kibrimle, ellerimi kavuşturmuş, zalimce davranıyorsam önüme gelene
Ne anlarım ben bağışlanmaktan?
Her haykırışıma yanıt vermediğini düşündüğüm Tanrı’ya binbir sitemle sessiz haykırışlarımı gönderirken, insanlar sırf yaşasın diye yazgılarının alınlara düştüğünü bir kez bile düşünmezken ve belli zamanlarda karşılaştığım her insanın geçmişten bir şeyler çağrıştırdığını bile bile umursamazken
Ne anlarım ben derin düşünmenin yollarından, sırlarından?
Gereksiz uzunluktaki hayatımda, bunca hatamla beni sen yaratmışsan
Ne anlarım ben ölümle öç almaktan?
Ve ne anlar bunca insan ölümün derin anlamı olan mukadderattan?
Hiç mi anladığım bir şey yok diye soracak olursanız eğer
Kalbim hep soldan atmaya devam edecekse
Bunun bir nedeni olmalı diye avutmuş olmam gerek kendimi bunca zaman.
Yoksa ne anladım ben yaşamaktan yaşamaktan yaşamaktan?