YUNANİSTAN, BİRİNCİ BÖLÜM : SAKIZ ADASI

YUNANİSTAN, BİRİNCİ BÖLÜM : SAKIZ ADASI

GİRİŞ :

Yunancada X harfinin H olarak okunmasıyla kulaklarda Hios, İngilizcedeyse C ve H harfleri yan yana geldiğinde K olarak telaffuz edildiğinden Kios olarak söylenen, sakız ağaçlarıyla ünlü Sakız Adası ve Yunan evsahipleri, atalarından miras ağaçlara, bitkilere, geçmişlerine ve dolayısıyla da geleceklerine sahip çıkmanın aynı kapıya çıktığını bildiklerinden, ağaçlarla bezeli cennetlerini korumuş kollamışlar ellerinden geldiğince. Yemyeşil bir ada seriliyor önünüze iç kesimlere doğru gittikçe. Yukarı köylerine doğru ilerledikçe işte size akciğerleri. Limanına vardığınız andaysa adanın kalbine düşmüş buluyorsunuz kendinizi. Gemi manzaralı kafelerde genellikle gençler dertsiz tasasız güneşi batırıyorlar. Bankalar ve ciddi binaların olduğu arka sokaklarındaki kafelerdeyse yaş ortalaması yükseliyor. Hiyerarşi yaştan nasibini almışa benziyor. Parklarında çocuklarını kuşlar gibi salmış ana babalar göze çarpıyor. Limanın hemen gerisinde mültecilerin yaşam alanları var. Bugün günlerden pazar ve geleneksel ailelerde eskiden bir ritüelmişçesine tekrarlanan sırayla banyo yapalım, çamaşırları tek seferde bir arada yıkayalım geleneği harap binaların kah pencerelerine kah bahçesinde gerilmiş iplere asılmış uzunluğu beş kilometreyi bulan dizi dizi çamaşırlardan anlaşılıyor. Türkiye’ye yakın adalardaki mülteci manzaralarının ağırlığı bitecek gibi görünmüyor. Bu ise geçen seneye nazaran bir parça daha kanıksanmış görünüyor. Gemiler yanaşıyor, turistler iniyor, insanlar yiyor içiyor gülüyorlar. Herkesin hayatı, dini, milliyeti, milliyetinin karakteri bir adaya bir şehre sıkışmış kendi köşesinde akıp gidiyor. Bir kısım daha mutlu görünürken, diğerleri acılara gark olmuş vaziyette belirsizliğin kucağında günleri kovalayıp duruyor.

Hepimizin ortak acısı olan bir gün nerede ve nasıl biteceğine dair türlü endişeler taşıdığımız hayatlarımız bitecek illaki. Sonsuz ömür yok, yazık ki. Ama nerede ve nasıl bitecek sorusu bir başına kalındığında bir soru olmaktan çıkıp dert sahibi yapıyor insanı. Şekilci oluyorsun aksini iddia etsen de. Seyahatte mi, evinde mi, yatağında mı son bulacak senin işin-öyle ya yaşamakta bir iş başlı başına, yoksa kimsesizler mezarlığına mı gömüleceksin bir başka memlekette, gurbette? Yatağın kalitesini önemserken buluyorsun kendini. Hayat, zor bir bilmeceye dönüşmüş sorunun cevabını biliyor olsa da saklıyor sürprizler benim işim dercesine. Bense hiç tanımadığım insanlarla bindiğim bir gemide denizin üzerinde salına salına ilerlerken buluyorum kendimi keyifsiz vaziyette. Ve nereye gidersen git, seni hiç affetmeyen ve bir an olsun yalnız bırakmayan geçmişin hep cebinde seninle beraber. Limanlar, otogarlar, kilometreler engel değil; inan bu böyle. Mesafesizliğin kendi kendinle. Geçmişin sessiz kelimeler halinde dökülüyorlar aklından. Kendini Ege’nin serin sularına bıraktığın anlarda unuttum sanıyorsun ama nafile. Aklın unutsa, yüreğin unutmayacak. Zihnin karıştıkça, kalbin büyüyecek. Kırışmış damarlarını bir parça alkolle açacaksın. Yetmeyecek belki. Nafile bensizlik dolduracak bundan sonra yaşamını. “Kestim Kara Saçlarımı” diyordu Gülten Akın, ben inadına uzatıyorum kapkara saçlarımı. Ben Kesmiyorum Kara Saçlarımı. Hayat’a inat. Eskisi kadar şiir de yazamıyorum artık. gıpta ediyorum Akınlara, Canseverlere… Duygularım dondu sanki çıkmak istemedikleri kuytu köşelerimde. Okumanın ve dinlemenin iyi geldiği zamanlarımdayım, yazmanın ve yaratmanın değil. Tek bir dize düşüremiyorum, ama Kesmiyorum da Kara Saçlarımı. Bekliyorum sadece. Kahretsin.

Açığa alacak hayat seni, bazen gereksizce sahiplenecek. Tuhaf şeyler göreceksin, anlatamayacaksın kimselere. Gördükçe dilin zehirlenecek, öfkelendikçe hayat senden daha çok intikam alacak. Komşunun hiç sevmediğin arsız çocuğu bazen hayat. Neydi adı, Samet miydi? Ama tıpkı onun gibi haşarı. Kapını her çalışında isteklerle gelecek. Çikolata, şeker, gülücük… Bunlar verilmeyecek şeyler olmadığından sıkacaksın dişini. Misafir çikolatanı ayırdın bir köşeye. Aklın başka çalışırdı her zaman.Hep sevdim bu huyunu, inan, çok fazla. Sevilensin sen, hayat törpüledi hiç farkettirmeden sivri köşelerini. Sana beklemek kaldı geriye, neyi beklediğini bilmeden. Sakıncası yok bu da yeter hayat bu bazen patavatsızdır, bazen gereksiz müsrif. Ama bilir o da kime ne vereceğini. Ne kadar vereceğini. Haklı çıkarmak gerek, değil mi ama? Yoksa bu kadar haksızlık çok gelecek dünya üzerinde durmak zorunda olan bir insana.

Neden böyle şeyler yazıyorsun? Biz Sakız Adasını merak ediyoruz, senin kafanın içindeki alınganlıklar, küslükler bizi enterese etmiyor diyorsanız ve eğer hala beni okuyup şu satırlarda beni görüyorsanız eğer, demek ki enterese etmiş bir şekilde, yoksa fotoğraflara bakıp geçmiştiniz bile çoktan. Bunun verdiği rahatlıkla yazdım ben de. İnsan acılarla kıvranır bazen. Paylaşılmazsa büyür o acılar olduğu yerde. Sen oku ki ben bir parça rahat nefes alayım, sen düşün bir kez ve bu kez benim yerime ki, ben kendimi serin suların annem kollarına bulayım. Bırak da sayende bir nebze olsun rahatlayayım.

Bir iyilik borçlusun bana, sakın bunu unutma.

MESTA :

Köyleriyle meşhur Sakız’ın görmek için yola çıktığımız ilk köyü olacak Mesta. İnsan sanki burada çağ atlıyor. Bir ortaçağ şehrine gelmiş buluveriyorsunuz kendinizi. Tarihi dokusu hiç bozulmamış. Çok sinematografik. Halkı bir figüran sanki uzun metraj bir film içindeki. Girdiğiniz labirentlerin içerisinde insanların yaşadığını keşfediyorsunuz. Bahçesiz, avlusuz evlerin kapıları labirentlere açılıyor. Herkes kapısının önünü süpürüyor, yıkıyor, yetmiyor labirentin daracık sokaklarını yıkıyor kadınlar. Kimisinin ayağı çıplak. Önce saksıların içindeki çiçeklerini suluyorlar. Susamış topraklar kana kana içiyorlar hortumun ucundan fışkıran suyu. Sarmaşıklar güzergahını çizmiş, begonviller bir parça güneş kovalıyorlar. Pırnakıl açılmış olduklarından, yerlerini benimsediklerini, sınırlı hayatlarını kabullenerek kök saldıklarını gösteriyorlar insanoğluna adeta. Bir saksıya sığışan yeşil bitkilerden feyz almak gerek bazen. Bazen bulduğunla yetinmek gerek. Bazen.

Tek bir girişi ve tek bir çıkışı var köyün. Zamanında savunma amaçlı ama yine de ince ve zekice kurulmuş planı ve taşlarla bezenmiş köyün evleri kah yerleşim amaçlı, kah pansiyon olarak hizmet vermekte şimdi. Serin serin oturuyor köy halkı taş evlerin içinde. Açık pencerelerden Yunanca sesler çalınıyor kulağıma. Televizyon izliyor aileler. Bu manzara beni ailecek televizyon izlediğim zamanlara götürüyor. Mutlu bir çocuktum ben. İnsan geçmişine karşı nankör olamıyor. Rafadan yumurtayı, köfteyi, Küçük Ev’in Laurasını, pazar günkü Laurel ve Hardy didişmelerini, Chaplin’in kör bir kıza yaptığı kurları izlemeyi, Kanlıca’nın yoğurdunu, Moda dondurmacısını, Riva’nın serin suyunu severdim. Bir çocuk için ve çocukluğu geçirmek için İstanbul vaatlerle doluydu. Bir zamanlar.

Siyahlar içerisinde, bembeyaz olmuş saçlarıyla ve kocasız geçen ileri yaşlarıyla kızlarının kollarında kah, kah bir baston yardımıyla yolları, kapı önlerini şenlendiriyor pamuk kadınlar. Kimisi örgü örüyor, kimisi aklı neredeyse derin düşünceler içerisinde geçmişe bakıyor gelecek çoktan gelmiş olduğundan. Bende zihnen onlara katılıyorum. Geçmiş hep aklımda, siyahlara bürünmeme olsa da daha. Ahh yaa kesemiyorum bir türlü kara saçlarımı. Kıyacak gibi oluyorum, kıyamıyorum.

Hediyelik eşyaların satıldığı dükkanlardan birinin önünden kolkola geçen bir hanım ve onun siyahlar içerisinde, elinde baston titrek bacaklarıyla yürüyen olası annesi çarpıyor gözüme. Kızı bir dostlarıyla çene çalmaktayken, kendisinden beklenmeyen bir çeviklikle yan yan, yan yan plastik sandalyeye doğru çok cesur bir hamle yapıveriyor pamuk saçlı kadın. Sandalyeye çöker çökmez de bir oh çekiyor. Kızıyla göz göze geliyoruz, ağzımızdan engelleyemediğimiz kahkahalar dökülüveriyor. Üç beş saniye sonra ancak gülmekten fotoğraflamaya fırsat bulamadığım kareye yanıyorum. Mesta tatlı yaşlıların yaşadığı bir köy olarak kalacak aklımda. Bir de yıkadıkları çamaşırları astıkları kuytu köşelerdeki iplerle hatırlayacağım insanlarını.

Herkes dondurma peşinde koşuyor, bense tuvalet. Her zamanki gibi. Acaba diyorum kessem kara saçlarımı, çişim daha az mı gelir, bilemiyorum. Tek bildiğim orantısız fikirlerim olduğu ve pek de çığır açmadıkları. Meydanda kafelerin olduğu yerde fotoğraf almaya çalışırken, az evvelki ana kız geliyor ağır aksak. Kızı herkes içinde gözleriyle selam veriyor bana. Mühim bir an’ı paylaştığın bir insan senin için önem taşıyor bir anda. Bir an değerli kılıyor bir insanı, paylaştığın her ne varsa aranızda saklı.

PİRGİ :

Pirgi, göreceğimiz ikinci köy. Benzer bir karşılama var burada da; sandalyelerini evlerinin önüne çekmiş nereden geldiğimizi merakla soran Pirgili hanımlar ve balkonların süsü domates kuruları şimdiki evsahiplerimiz. “Xysta” adı verilen bir yöntemle binaların dış cepheleri bir çeşit kazıma tekniğiyle süslenmiş. Siyam ikizleri gibi yapışık, birbirine daracık daracık duvarlarla bitişik evlerin mimarisi günümüze özenerek korunarak gelmiş. Geometrik desenlerle süslü evler ve onlara çok yakışan küçücük balkonları girer girmez göz kamaştırıyor. Picasso’ya hak veriyor insan. Kıskanmakta haklıymış çılgın ressam.

Her çeşit reçeller, sakızlar, illaki sakızlı şekerler, hediyelik eşyalar ve mastik likör almak istiyorsanız eğer, daha insaflı bir yer daha da bulamayacağınızı da sakın unutmayın. Alışverişinizi bu iki köyden birinden yapın derim bu yüzden. Bilmiş bilmiş tavsiye vermek hoş oluyormuş. Şuraya gidin, burayı görün, şiddetle tavsiye ederim ki orası nefisti… Ee olsun o kadar… Bak keserim sonra o kara saçlarımı… Her telinde ne sırlar saklıdır senin ruhunun duymadığı…

Uzaktı dön yakındı dön çevreydi dön
Yasaktı yasaydı töreydi dön
İçinde dışında yanında değil
İçim ayıp dışım geçim sol yanım sevgi
Bu nasıl yaşamaydı dön
…

Gülten Akın’la bindiğim limandan ulaştığım bir başka limanda, gezdiğim yollarda Türkiye’nin en iyi kadın şairlerinden birinin dizeleri… hep taşıdım onları sol yanımda. Kesmeyeceğim kara saçlarımı söz ona söz sana söz bana…

Haziran 11, 2016 0

ANLAR VE İNSANLAR : DÖRDÜNCÜ BÖLÜM, KARS’A DOĞRU

ANLAR VE İNSANLAR : DÖRDÜNCÜ BÖLÜM, KARS’A DOĞRU

Sivas’tan Kars’a aktarmasız giden bir otobüs bulamadığımdan, ilk önce Erzurum’a gitmemin en doğrusu olacağı söyleniyor otogara açmış bulunduğum sayısız ve umutsuz birçok telefon görüşmesinden sonra. Razı oluyorum kaderime. Nasılsa alıştım parça parça dolaşmaya dünya üzerinde. Bir kız arkadaşım arıyor, tam da ben on’a doğru otogara girip, yolcu aldıktan sonra da on gibi kalkacak olan otobüsümü bekliyorken. Bu kız arkadaşımın belirgin bir özelliği hep Avrupa’ya gidiyor olmasıdır. Atlar uçağa ve Avrupa’ya gider. Fransa’yı şehir şehir bilir ve ne nerede onu da bilir. En iyi Fransız, Ortadoğu ve Uzakdoğu lokantalarını bilir. Versailles’i, Louvre’u defalarca dışarıdan tavaf etmiş, içeriden fethetmiştir. Ressamların, heykeltraşların özel hayatlarına dair trajik anları, büyük aşklarını seyahatlerini anlatırken araya tatlı tatlı sıkıştırmasını bildiğinden, ondan sonra gidip de gezdiğimiz her yerde onun ayak izlerinin ve hikayelerinin üzerinden geçeriz adım adım. Rodin, Camille Claudel, Leo, Picasso, büyük aşkları ve tuhaflıklarıyla yanıbaşımızdadır onun sayesinde. Yine bu kız arkadaşım sayesinde keşfetmiş olduğum ve hep uygular olduğum bir başka sanat eseri değerlendirme düsturumsa ondan sonra bir tabloyu incelerken o tabloya bakarken ressamın neler çektiğini düşünmemdir. Ne büyük aşk acısıyla ama ne büyük bir ilhamla, yasak aşkın kollarında ya da savaşın tam ortasında yüreği kan ağlarken ve tüm bunların yansımasında oluşan tablonun gerisindeki hikayeye odaklanmaya çalışırken bulurum kendimi onun sayesinde. Tablodaki göçmen kuşların, o karanlık dev dalgalarıyla bakanı yutmaya hazırmış gibi görünen denizin ressamın ruh haliyle bir ilişkisi olduğunu bilirim her zaman. Müsaadenizle, kız arkadaşımla yaptığım bu tuhaf konuşmanın metnini olduğu gibi sizlere aktarıyorum. Kız arkadaşımın mahremiyetini korumak adına şaşırtmacalı bir isim veriyorum, Ayşe babaannemin adıdır ve dolayısıyla da çok sevdiğim bir isimdir.

Ayşe : Selam, nerelerdesin, görüşemedik.
Ben : İyiyim, ben Anadolu oldum, gezmekteyim.
Ayşe : Aa yine mi?
Ben : Yine.
Ayşe : Neredesin peki?
Ben : Sivas.
Ayşe : Gitmemiş miydin? Sivas’a?
Ben: Gitmiştim ben Sivas’a. Gene geldim ben Sivas’a.
Ayşe : Ne zaman döneceksin? Görüşelim sen gelince.
Ben : Şimdi yola çıkmak üzereydim, on otobüsüyle Erzurum üzerinden Kars yapacağım.
Ayşe : Aa… İşin mi yok kızım ya? Roma, Amsterdam varken? Üstelik bu havada. Pes diyorum sadece.
Ben : Derinlik arıyorum ben.
Ayşe : Aklını mı kaçırdın sen? Derinliği bulmaya bir uçtan bir uca hem de otobüsle mi gidilir? Yollarda telef olduğunla kalacaksın. Vakit varken dön gel geri. Gel beraber Paris’e gidelim.
Ben : Bu kadar yaklaşmışken olmaz. Altı saat sonra Erzurum’dayım. Akşama da Kars’ta. Üstelik aşıklar şehrine seninle gitmeyi düşünmüyorum.
Ayşe : Buldun mu bari?
Ben : Neyi?
Ayşe : Aradığın derinliği.
Ben : Henüz değil, çalışıyorum.
Ayşe : Bir koca bulalım sana.
Ben : Sen buldun ne oldu?
Ayşe : Buldum en azından. Bulmuştum en azından. Bir başkası benimkini bulana kadar diyelim.
Ben : Ben almayayım.
Ayşe : Neyi alacaksın bilelim de. Mülteciler bir yanda, PKK’sı, Işid’i… Kızım korkutuyorsun beni. Hiç bilmedin canının kıymetini. Böyleydin sen. Alem gider Mersin’e, sen gidersin tersine. Kör kuyuya atla deseler, ilk sen atlarsın.
Ben : Artık atlayamam, çünkü yaşlandım. Mülteciler her yerde. PKK beni ne yapsın? Annem gibi konuştun. Otobüsüm kalkmak üzere.
Ayşe : Ondaydı otobüsün, daha yarım saat var.
Ben : Erken geldi, erken de gidecektir.
Ayşe : Nereye? Off tamam, kendine dikkat et.
Ben : Ederim.
Ayşe : Ben şimdi ne yapayım?
Ben : Ne gibi?
Ayşe : Senin için.
Ben : Yasin oku.
Ayşe : İnşallah trafik terörüne kurban vermeyiz seni. Öne geç de bari, şoförleri takip et.
Ben : En önde giderek, şoförü ayık tutmayı nasıl başarabileceğimi söylersen tam olacak. Sen pilot kabinine giriyor musun?
Ayşe : Eskiden kazalar öyle olmaz mıydı? Adamcağız yorgun olurdu, transa girer ve uyurdu.
Ben : Trans mı?
Ayşe : Sözün gelişiydi. Neyse sen kendine dikkat et yeter.
Ben : Tamam. Tamam. Binlerce, milyonlarca kez tamam. Yeter ki sen tamam.

Gidenin yolundan döndürülemeyeceğine dair iyi niyetli bir telefon görüşmesi daha son bulmuş olup, yoluma bir başka engel daha çıkmasına fırsat vermeden perona yaklaşmış olan otobüsün içine kendimi atmamla, gerisin geri dışarı atmam bir oluyor. Uzun yolculuklardaki en mühim kuralı unutuyorum. Eğer bir otobüse ilk duraktan binmiyorsan, sakın ola kendini darda kalmışlar gibi içeri atma. Tabii eğer buna fırsatın varsa. İzmir’den yola çıkıp, Erzurum’a gitmekte olan Esadaş firmasına ait otobüsün uzun saatler boyunca süren çileli ve havasız kalmış yolcularının besmeleler çekerek ve şükür sesleriyle boşalttıkları ve gecenin tortusunun silinmesinin öyle kolay mümkün olmadığı otobüsün daha ilk basamaklarında burnuma gelen ağırlaştırılmış müebbet yağ ve ter kokusuyla nasıl başa çıkacağımı bilemeden tıpkı Ayşe’nin dediği gibi transa geçiyorum bir anda. Herkes uyumuş uyanmış ya da daha uyukluyorken, uykularının tatlı bir anında, yolculuklarının biteceği anı ümit etmekten yorulmuş, saçları başları dağılmış yolcular, kendine gelmeyi başaramayacak gibi görünen muavin ve ikinci kaptan dökülerek ve sallanarak iniyorlar aşağıya. Küçük çekçekli valizimi emanet etmeye çalışıyorum muavine bir gayret. Muavinde benim balizimi kaldıracak hal yok. Sadece bakıyor küçük mor valizime. Karşılığında bilet vermeyecek misiniz diyorum, kim ne yapsın senin bavulunu dercesine omuz silkiyor. Adamın saçlarına takılıyor gözüm. Sağ tarafına yattığı ve ellerini dayandığı yere siper ettiği yüzündeki kızarıklıktan belli oluyor. Saçları yukarı doğru havalanmış, gözlerindeki mahmurluğu atamamışken, üzerine gelen güneş ışınlarının hedefi oluyor bir de benim sayemde. Yüzünü buruşturup lavaboya doğru kaçıyor.

Nihayet yola çıkıyoruz. Otobüsün içi tenha. Önümdeki ikili koltukta bir anne kız oturuyor. Onların yanında da ilk önce dedeleri olduğunu sandığım ama kavgalarından karı koca olduklarını kavradığım çiftten adam karısına bağırırken yakalanıyor bana. İtaat edeceksin bana diyor, aklınca sert bir çıkışın karşı tarafa ders vereceğini düşünerek. Aralarında çok yaş farkı var ve evde işler kim bilir nasılsa, kavgaları sokakta da dinmiyor. Genç kadın kapalı da olsa itaat etmiyor adama. Bağırıveriyor sinirlerine hakim olmaya çalışmadan. Adam kadına bağırırken kızarıp bozarıyor, kadın her defasında kontrollü bağırıyor. Ee yeter beee ve ne yaparsan yap derkenki çıkışları ciddi anlamda tutarlı ve kadın ses tonuna hakim. Göz göze geldiğimizde adam gözlerini kaçırıyor, kadın umursamadan hem adama çıkışıyor hem de beni süzüyor bir taraftan. Bunlar molalar esnasında paylaştığımız gizli anlarımız oluyor. Bu garip evliliğin, dışarıdan tek güzel görünen tarafıysa dedenin pardon babanın torununa off kızına sevecenlikle yaklaşıyor olması. Küçük kızlarıysa uykusunu almış olduğundan bir şeyler atıştırdıktan sonra yerinde duramaz hale geliyor. Annesiyse oralı bile olmuyor, takıyor kulaklığını dizi izliyor, akan manzarayı izliyor. Kız kendi kendine oyunlar uyduruyor çaresiz. Adamın enerjisi olsa kızıyla ilgilenecek ama yaşlılık ve yorgunluktan bayılıp bayılıp ayılıyor. Bazen gözünüzün önünde cereyan eden olaylar sizi bir takım şeylerden soğutur ya, ben de evlilikten soğuyorum.

Yaşam enerjimi düşüren çiftten uzaklaşmaya çalışıyorum her ne kadar gözümün önünde olsalarda ve dışarıda akan manzarayı izliyorum uysal uysal. Tülü, Sarhan ve Şaip köylerinden geçiyoruz. Burası Erzincan, Refahiye. Çok az haneli köyler bunlar. Yönleri, yolları şehirlerarası karayoluna bakıyor. Karlar örtmüş evlerinin damlarını. Tülü’deki sakinliği anlamaya çalışıyorum. Nedenini izlediğim bir video söylüyor. Göç yüzünden köyde sadece dört ihtiyar kaldı diyor. Onlardan biri muhtardır. Kalanlar da ona oy vermiştir. Herkes birbirini bilmektedir, nasıl bilmesin ki? Zaten onlar da akrabadır. Kız almış vermiştir. Birbirlerini en yakın hastaneye götürüp getirip, sonra da gömeceklerdir köyün mezarlığına. Hayat işte. Burada da böyle geçiyor. Dağları aşa aşa geliyoruz Erzurum’a. Sabahattin Ali’nin dizeleri var dilimde; “Benim meskenim dağlardır ” diyordu Ali, güzel Ali.

“Bir gün kadrim bilinirse
İsmim ağza alınırsa
Yerim soran bulunursa:
Benim meskenim dağlardır”

Dediği de çıkmıştır en sonunda. Meskeni dağlar olmuştur başı dağ, saçları kar, deli rüzgarları seven, kadri aslında çok çok iyi bilinen am herkesçe söylenmeyen Kürk Mantolu Madonna’nın Tanrısının. Bir medeni vardır bu coğrafyanın içine doğmuş olmasının, bir nedeni vardır Sinop Cezaevinde yatmasının, bir süre sonra aynı topraktan ekmek yiyemez olmasının, dışlanmasının, örselenmesinin. Aldırmaması gereken kendisidir, aldırması gerekense geride kalan hepimizizdir.

Nihayet Erzurum’a gelmiş bulunuyorum. Etrafta evin barkın olmadığı rüzgar sesinin mesken tuttuğu otogarında iniyoruz. Nasıl soğuk anlatamam. Çok da esiyor. Başıma kapişonumu geçiriyorum, önümü ilikliyorum telaş içinde. Dağdan gelen esinti başka şeye benzemiyor. İnsan buz kesiyor bir anda. Beni Kars’a giden bir firmaya bırakın diyorum. Merkezde bir yazıhanenin önüne teslim ediliyorum. Esadaş Turizm’in içindeki iki yağız ve esmer delikanlıya biletimi kestiriyorum yirmi liradan. Bavulumu bırakıp çevreyi anlamak için dışarı çıkıyorum. Bir sürü kafeteryayı doldurmuş bir sürü genç var yürüdüğüm bulvar boyunca. Bir büyükşehir burası. Usulca girdiğim kafelerden birinin tuvaletini kullanıyorum kimselere belli etmeden. Önümde uzun bir yol var ve ne olacağı, başıma neler geleceği hiç belli olmaz.

Ucu ucuna Esadaş’a gidiyorum. Sizin minibüs geldi diyorlar. Yarın Lgs sınavı varmış ya da Ygs. Öğretmenler dolduruyor bu yüzden otobüsü. Sınav görevi çıkmış hepsine. Hemen arkamdaki dörtlü koltukta oturmakta olan üç bayan öğretmen kendi aralarında kıkırdıyorlar. Bir tanesi telefonunu bagaja düşürüyor. Komik şeyler söylüyorlar. Hizamdaki tekli koltukta elinde hakimlik giriş sınavı belgesi olan esmer bir genç var. Şoför ve muavin onu öne çağırıyor bir süre sonra. Neden diye soruyor, burada daha rahat edersin diyorlar. Çaresiz öne geçiyor genç. Haremlik, selamlık bir oturma planı yaratılıyor. Hava kararıyor, göz gözü görmüyor, karanlıkta Kars’a ineceğim. Hayatta en sevmediğim şey ilk defa göreceğim bir şehre kör karanlıkta inmek. Asabım bozuluyor. Arkadaşımla konuşmalarımız geliyor aklıma. Al sana derinlik diyorum. Karanlık derinlik. Ne işim var Kars’ta? Ne işim var Doğu’da? Herkes bir yerin batısına gider, bense hep doğusuna. Berbat bir müzik çalınıyor kulağıma açtıkları kanaldan ya da koydukları cd’den gelen. Gene geliyor o. “İç sesim”. Nerelerdeydin diyorum, bana Deep Purple mı bekliyordun diyor. Tarif edilmez bir yalnızlık içerisindeyim, bir teselli ver diyorum, oh olsun sana, bana, bize diyor. Çok gaddarsın diyorum, önce kendi kendine acımayı öğren diyor. Ben herşeye rağmen seni seviyorum diyorum, sen zaten anca kendini seversin diyor. Sonra da gidiyor. Beni de bir başına bırakıyor. Gaddar pislik. Nedeni belirsiz bir huzursuzluk ve endişe taşıyorum yüreğimde. Bir daha gelme, istemiyorum artık seni diyorum. Derin bir sessizliğe gömülüyor. Ben de susuyorum.

İn bin, koştur, düşün, ürk, kork, hayaletleri kovala dur derken seyahatimin bu aşamasında hiç fotoğraf çekmemiş olduğumu görüyor ve bunu size hissettirmek için tüm perişanlığımla çekmiş olduğum selfie’mi bari diyorum paylaşayım da renk olsun yazıma. Kars’ta buluşmak umuduyla.